“Μαγειρεύω πάντα για 10, ακόμη κι αν είμαστε μόνο 4”!
- Ένα τέτοιο άτομο πιθανότατα διακατέχεται από το «κατοχικό σύνδρομο», κοινό σε πολλές οικογένειες. Ωστόσο, ιδίως η εποχή της οικονομικής κρίσηςαπαιτεί νέους τρόπους κατά της σπατάλης και αξιοποίησης του περισσευούμενου φαγητού.
- Ψυχολογικά, υπάρχουν πολλές πιθανές ερμηνείες: είτε το άτομο προέρχεται από μεγάλη οικογένεια και είναι δύσκολο να απαλλαγεί από παλιές συνήθειες, είτε η αιτία είναι πιο βαθιά και ενδεχομένως να σχετίζεται με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, για το οποίο εξακολουθεί να μαγειρεύει σαν να μην «έφυγε» ποτέ. Έτσι, προσπαθεί να καλύψει το συναισθηματικό κενό που νοιώθει. Ορισμένοι άλλοι υπερβάλλουν κρύβοντας ένα αίσθημα ντροπής ότι δεν προσφέρουν αρκετά.
“Πανικοβάλλομαι αν δεν έχω μπροστά μου τη συνταγή”!
- Με δεδομένο ότι μαγειρεύουμε λιγότερο σε σχέση με το παρελθόν, χάσαμε τη συνήθεια να εκτελούμε τις συνταγές με το «μάτι». Στο παρελθόν, τις αγαπημένες συνταγές τις έδινε η μάνα στην κόρη. Σήμερα, οποιαδήποτε απορία έχουμε, λύνεται σερφάροντας στο διαδίκτυο. Με τις σημειώσεις διαθέσιμες σε high-tech συσκευές, δεν κάνουμε πλέον καμιά προσπάθεια να θυμηθούμε αριθμούς τηλεφώνου, πόσο μάλλον συνταγές.
- Αν κάποιος δεν μπορεί να δεχτεί την παραμικρή απόκλιση στη συνταγή, τότε υπάρχει θέμα. Ίσως το να πρέπει να εκτελεί τη συνταγή κατά γράμμα αποτελεί σημάδι έλλειψης εμπιστοσύνης στον εαυτό του και πιθανότατα να συνδέεται με αυταρχική διαπαιδαγώγηση. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, η συνταγή συμβολίζει ό,τι είναι γραμμένο και υπαγορεύεται από τους άλλους. Μην έχοντας πάρει την «άδεια», απαγορεύεται στο άτομο να κάνει κάτι διαφορετικό από ό,τι του έχει μεταδοθεί ή του έχει επιβληθεί, όπως πιθανόν να του απαγορεύεται να παίρνει προσωπικές πρωτοβουλίες στη ζωή του.
“Λατρεύω να φτιάχνω γλυκά διαρκώς”!
- Το γλυκό μπορεί να μοιραστεί και αποτελεί ένα σύμβολο δυνατό και εορταστικό, ιδανικό για όσους ασχολούνται λίγο ή καθόλου με τη μαγειρική, καθώς η παρασκευή ενός γλυκού γίνεται ευκολότερα παιχνίδι και δημιουργικότητα!
- Η ζάχαρη είναι αποδεκτή από σχεδόν όλους, ενώ σχετίζεται περισσότερο με τη δημιουργικότητα σε σχέση με τη μαγειρική, όπου υπάρχει περιορισμένη δυνατότητα διακόσμησης.
“Δεν μπορώ να αντισταθώ στα πολλά μπαχαρικά”.
- Η τάση να ανακατεύουμε την πάπρικα, τον κουρκουμά, το καυτερό τσίλι παραπέμπει στη μεσαιωνική εποχή: η προσθήκη μπαχαρικών στα νερόβραστα κρέατα ισορροπούσε την απουσία λίπους και τα έκανε πιο γευστικά. Η χρήση τους άρχισε να μειώνεται στα τέλη του Μεσαίωνα, οπότε έκαναν την εμφάνιση τους οι σάλτσες βουτύρου (από τη γαλλική κουζίνα).
- Το μπαχαρικό μπορεί για κάποιον να είναι ένας έξυπνος τρόπος να κρύψει την έλλειψη αυτοπεποίθησης που νοιώθει ως μάγειρας ή και γενικά (π.χ. ένα παιδικό τραύμα τύπου «δεν ξέρεις να κάνεις τίποτα»). Η υπερβολική χρήση μπαχαρικών μπορεί ακόμα να κρύβει την αίσθηση μιας κοινότυπης ζωής.
“Παρουσιάζω τα κατεψυγμένα ή έτοιμα φαγητά σαν δικά μου”…
- Ένα άτομο γίνεται δημοφιλές με τις μαγειρικές του δημιουργίες. Αυτό μπορεί να οδηγεί κάποιον στο να μαγειρεύει, ενώ στην πραγματικότητα δεν τρελαίνεται για αυτό! Η προσωπική πινελιά που μπορεί να βάλει σε κάποιο έτοιμο πιάτο είναι ένας τρόπος για να έχει τον έλεγχο. Ακόμη και όταν ανησυχεί για την προέλευση των προϊόντων, προσπαθεί να καθησυχάζει τον εαυτό του.
- Το πρόβλημα σαφώς δεν είναι να αγοράζει κανείς έτοιμα γεύματα και να τα τροποποιεί, αλλά το αν λέει ψέματα… Πιστεύοντας ότι μαγειρεύει με αγάπη, υποδηλώνει την επιθυμία του να είναι σε όλα τέλειος, αλλά και τον φόβο μην κριθεί –στοιχείο που ίσως κρύβει έλλειψη αυτοεκτίμησης.
“Αντιπαθώ κάθε μοντέρνο, μίνιμαλ πιάτο, με ιδιαίτερα προσεγμένη ή εξεζητημένη εμφάνιση”!
- Ένα τέτοιο άτομο συνήθως ισχυρίζεται ότι η «απλότητα» ταιριάζει με την κλασική κουζίνα, όπως το στιφάδο και το γαλακτομπούρεκο, πιστεύοντας ότι το σωστό σερβίρισμα του φαγητού γίνεται στο τραπέζι, απευθείας από την κατσαρόλα. Για αυτό απορρίπτει ατομικά δισκάκια και τσέρκια που παρουσιάζουν το φαγητό σε… μικρογραφία.
- Αυτή η έντονη αποστροφή μπορεί να κρύβει μια τάση παραμέλησης του εαυτού μας, ίδια με την παρουσίαση του φαγητού στο τραπέζι, καθώς και μία προσκόλληση στο παρελθόν, από το οποίο δυσκολευόμαστε να ξεφύγουμε. Κι όμως ένα δείπνο χωρίς κεριά και κρύσταλλα και χωρίς καμία γαστρονομική δημιουργικότητα και αισθητική, μπορεί να επιφυλάσσει μια ξαφνική κατάθλιψη.
“Αγχώνομαι να καλώ κόσμο και να μαγειρεύω για αυτούς”!
- Η αγχωτική αυτή κατάσταση εμφανίζεται μόνο όταν υπάρχει προγραμματισμένη πρόσκληση, η οποία περιλαμβάνει μαγείρεμα, καθάρισμα και τακτοποίηση του σπιτιού. Συνήθως συνδέεται με την εικόνα του εαυτού μας που φοβάται να προδώσει.
- Το άγχος και η ανάγκη για τελειότητα συνδέεται με την αστική κουλτούρα της οικογένειας και λαμβάνεται σαν μια κοινωνική πράξη εκπροσώπησης του εαυτού μας. Το άτομο ακινητοποιείται στην εικόνα που «πρέπει» να παρουσιάσει. Και αποφεύγει να καλεί, λέγοντας π.χ. «λυπάμαι, αλλά το σπίτι μου είναι πολύ μικρό». Μια καλή θεραπεία-σοκ είναι ένα κάλεσμα στο σπίτι μόνο για ένα απλό πιάτο ζυμαρικών!
“Αφήνω τα τρόφιμα να λήγουν ή να μουχλιάζουν στο ψυγείο…”
- Γνωρίζετε πώς να ψωνίζετε φρέσκα προϊόντα από τη λαϊκή, αλλά, επειδή δεν είστε καλά οργανωμένοι, δεν έχετε χρόνο να τα μαγειρέψετε όλα στη διάρκεια της εβδομάδας. Ιδίως η ζωή στην πόλη δεν ευνοεί τη μαγειρική ανακύκλωση. Έως σήμερα ψωνίζαμε με γρήγορους ρυθμούς και κανείς δεν ενδιαφερόταν για τα περισσεύματα του καθημερινού φαγητού. Η κρίση ενδεχομένως άλλαξε κάπως τα πράγματα, αλλά κάποιες κακές συνήθειες –γέννημα ιδίως των διαφημίσεων- παραμένουν, με αποτέλεσμα να μην ασχολούμαστε επαρκώς με τις… αγγαρείες της μαγειρικής!
- Η έλλειψη προσοχής και οι παρορμητικές αγορές ίσως πηγάζουν από την έλλειψη φροντίδας για τον εαυτό μας. Πρόκειται δηλαδή για μία εσωτερική διαταραχή, η οποία αντανακλάται στο ψυγείο.
